Barbecueën is voor velen een favoriet onderdeel de vakantie. Voor mijzelf geen hamburgers en spare ribs, maar ook ik vind het lekker en gezellig eten. Toen wij naar Spanje verhuisden, hadden we gedacht onze grote briketten-bbq veel te gebruiken. Maar het tegendeel bleek waar: in de winter waait het vaak te hard om buiten fikkie te stoken en in de zomer is er teveel brandgevaar en mag open vuur niet. Maar, sinds kort hebben we een gas-BBQ op Mondoro en een andere in Casa Más.  Voor meer safety én meer fun. Het hele jaar door.

Denkende aan de lunch in Spanje denk ik aan een driegangen-bedoening. De amuerzo als hoofdmaaltijd van de dag: uitgebreid, compleet, gebalanceerd en in alle rust tot je genomen. Geen boterham met kaas uit het vuistje dus. Toen ik emigreerde, verwachtte ik vaak buiten de deur te lunchen. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Rogelio en ik de lokale lunchcultuur nog niet hebben overgenomen en dat een snel boterhammetje tussen de middag, eigenlijk nog gewoon onze standaard is. Maar zo niet afgelopen dinsdag: toen hebben we onszelf in Málaga zomaar op een 3-gangenlunch getrakteerd: glaasje wijn, biertje, salade, gefrituurde vis en een traditioneel Spaans toetje met koffie na. Heerlijk. Genieten. We betaalden €40. Daarmee is het voor ons nog steeds niet iets om élke dag te doen. Maar al helemaal niet om (bijna) elke dag te láten.

Niets is zo veranderlijk én veelzijdig, als het weer in de bergen. En in dit geval hebben we the maken met een majesteuze berg: La Maroma. Dit is de lucht boven Sedella vandaag. Het is zowel zwaar bewolkt als zonnig. Mooi hè?

Een jaar lang vond ik het echt het stómste wat er was: hier Nederlandse voedingsproducten kopen. Je komt immers in Spanje wonen of vakantie vieren. Dan kun je toch bést de hagelslag en kroketten 'thuislaten' en genieten van wat je nieuwe thuisland je culinair te bieden heeft? Familie en vrienden die bij ons op bezoek kwamen het afgelopen jaar, namen weleens ongevraagd krentenbollen mee, of drop. En dat was lekker. En toen begon ik de visite te vragen om Indonesische boemboes. En sambal. Om witte bolletjes...Van het één kwam het ander en zo belandde ik gistermiddag in een Hollandse supermarkt in La Carihuela, Torremolinos. Ik keek mijn ogen uit. Alles was er: cassis, sandwich spread, Gelderse worst, roze koeken, Biotex... Een collectie aan oerhollandse producten die ik al anderhalf jaar niet had gezien. En eerlijk gezegd ook niet had gemist. Maar voor me uitgestald, riepen ze smakelijke herinneringen op. En zo gingen we dan tóch de deur uit met frikandellen, boemboes, sambal, atjar, Zaanse Kermis kaakjes, bolletjes, volkorentriangels, appelstroop en beschuit. €33 rekenden we af....slik. Dat we er maar van mogen genieten!

De zomer arriveerde veel te vroeg vroeg dit jaar. In maart was het al té warm en té droog. Omdat het vaak vanaf de late lente tot einde zomer niet meer regent, vreesden we het ergste. Droogte betekent immers waterrestricties voor inwoners en bedrijven en erger nog, mislukte oogsten en bosbranden, wilde dieren die de stad intrekken op zoek naar water...Gelukkig is het gaan regenen, ook in de Málaga regio. Regen in mei is ongebruikelijk en niet zo'n leuke verrassing voor toeristen die dagjes strand hadden gepland, of voor de wandelaars in de Sierra Tejeda die door de grijze laaghangende wolken nu niet zoveel meekrijgen van het natuurschoon. Maar het is éven opgelucht ademhalen voor de natuur. En dat is ook wat waard.